Over mij

Ik ben Daisy de Haas en ik woon in Amersfoort; ik ben er geboren en getogen. Anderen omschrijven mij als mensen-mens, en dat voel ik ook zo! Ik houd ervan om “te zorgen voor …” en in contact zijn met mensen. Dat maakte ook dat ik als zestien jarige heb gekozen voor de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk. 

Sinds het behalen van dat diploma, nu een jaar of 20 geleden, ben ik gaan werken in de gehandicapten zorg. Een van de belangrijkste dingen die ik daar heb geleerd en ook meeneem in mijn beroep als mediator, is het luisteren naar het geen niet gezegd wordt; het lezen van de non-verbale communicatie. In mijn werk destijds als begeleider was dit een must en ik heb ervaren dat ik het van nature toepas in mijn rol als mediator. 

Tijdens mijn werkjaren in de gehandicaptenzorg bleef het ontwikkelen en studeren mij prikkelen en heb ik mijn diploma Management Zorg en Welzijn behaald. Maar naar mate de tijd verstreek was er een onvervuld “iets”waar ik destijds mijn vinger niet op kon leggen. Dat antwoord daarop vond ik pas eind 2023 toen ik mijn opleiding afrondde tot mediator. Want wat paste het mediaten mij goed. Dit ervaarde ik in eerste instantie zelf nadat ik, na de eerste opleidingsdag in de auto naar huis reed, ook van mijn opleiders en mede studenten kreeg ik deze feedback terug! 

Nu ben ik natuurlijk niet alleen op professioneel vlak een mensen-mens. Ook in mijn privé houd ik ervan om te zorgen voor. Ik ben moeder van vier fantastische kinderen; drie zoons en een dochter. Mijn oudste twee zoons komen uit mijn vorige relatie en de jongste twee, een zoon en een dochter, komen uit mijn huidige relatie. Op het gebied van scheiden met jonge kinderen en het leven in een samengesteld gezin ben ik ervaringsdeskundige. Je hoort mij niet zeggen dat ik het heb uitgevonden, maar naar mate de tijd verstrijkt en de ervaringen mij hebben gevormd tot wie ik nu ben, kan ik wel zeggen dat ik met trots (terug) kijk naar de manier waarop wij (lees: ons systeem*) het leven hebben vorm gegeven voor onze kinderen. Want eerlijk is eerlijk, voor kinderen is de scheiding van hun ouders het aller ergst wat er kan gebeuren, hun veilige haven is niet meer. Maar de manier waarop je als systeem* vorm geeft aan jullie verdere leven is belangrijk, want hoe dan ook blijf je met elkaar verbonden. 

* ik noem het woord systeem omdat je als ouders uit elkaar gaat maar het vangnet is groter dan alleen de ouders van de kinderen. Ook opa’s/oma’s, eventuele nieuwe partners van de ouders of andere belangrijke personen gaan op een andere manier een belangrijke rol vervullen voor de kinderen.